Crediteurenakkoord
Een crediteurenakkoord wordt aangeboden door de schuldenaar om de bestaande schuldenlast te verminderen. Het akkoord dat aangeboden wordt, is niet gebonden aan regels, zodat de inhoud ervan niet beperkt wordt. Binnen het faillissementsrecht komt vaak een percentageakkoord voor. Dit houdt in dat aan schuldeisers gevraagd wordt om genoegen te nemen met een deelbetaling van de schuld in ruil voor over en weer te verlenen finale kwijting. Of een dergelijk aangeboden crediteurenakkoord een doorgang kan vinden, hangt af van de uitkomst van een risicoafweging. De vraag die door de schuldeisers in dat kader wordt gesteld is: wat is de kans dat ik beter af ben met of zonder akkoord?
In veruit de meeste gevallen is het motief van de schuldenaar, bij het aanbieden van een crediteurenakkoord, het continueren van de onderneming of het realiseren van een doorstart. Praktijk leert dat het succes van een crediteurenakkoord – wat veelal een meerpartijenovereenkomst is – vaak afhankelijk is van de bereidwilligheid van de schuldeisers. Een akkoord is immers bindend indien alle schuldeisers daarmee instemmen. Wanneer een schuldeiser niet met het voorstel instemt, dan betekent dat hij zijn vordering behoudt en de mogelijkheid heeft tot verhaal op het vermogen van de schuldenaar en zodoende de totstandkoming van een (algeheel) akkoord kan doen frustreren. Een crediteurenakkoord bij een schuldeiser afdwingen kan vooralsnog in zeer sporadische omstandigheden.
Een uitzondering op het vorenstaande geldt bij een akkoord dat bij faillissement of surseance tot stand komt. Onder voorwaarde is in dat kader wél mogelijk om schuldeisers te dwingen een aangeboden akkoord te doen aanvaarden. Om die reden wordt een dergelijk akkoord ook veelal aangeduid als een dwangakkoord of gerechtelijk akkoord. Anders dan bij een onderhandsakkoord, geldt bij een akkoord dat tijdens faillissement of surseance tot stand komt, behelst wordt door een zorgvuldig bij wet vastgelegde procedure en vereist het dat de rechtbank het akkoord goedkeurt, ofwel homologeert. Goed om in dat kader voorts in ogenschouw te nemen, is dat een faillissements- of surseanceakkoord uitsluitend de concurrenteschuldeisers raakt. Schuldeisers met voorrang (zoals separatisten en andere bevoorrechte schuldeisers (zoals de Belastingdienst)) zijn niet gebonden aan een dwangakkoord. Dit is alleen anders wanneer zij afstand doen van hun voorrangspositie of vrijwillig medewerking verlenen aan een akkoord.
